Powered by Blogger Hacks

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

Περί συνοχής ο λόγος


Κανένας δεν είναι τόσο δούλος,
Όσο αυτοί που νομίζουν πως είναι ελεύθεροι…

Μουσική δεν έχει!





Καλησπέρα αναγνώστη μου!!!
Αφού ξεπεράστηκαν τα όποια προσωπικά προβλήματα προέκυψαν ο Κώνωψ επέστρεψε! Κι αφού ξεπεράστηκαν και περιμένοντας να μου χτυπήσει την πόρτα κάποιος εκδοτικός οίκος ή κάποια γνωστή εφημερίδα, βρήκα αφορμές στις πρόσφατες κινητοποιήσεις να γράψω και σήμερις. Οι αφορμές ήταν ένα σύνθημα, μια ταινία και δύο πορείες. (Το σύνθημα και η μια πορεία πάνε πακέτο…)
«Λαός ενωμένος/ Ποτέ νικημένος!»
Ποτές δεν κατέβαινα στον δρόμο με κανένα ΚΚΕ [ούτε με το απλό, ούτε με το σπέσιαλ  (μ-λ, λ-μ, Μ-λ ή όποιον άλλο συνδυασμό έχουν)] για να μου’ χει λείψει το συγκεκριμένο σύνθημα, αλλά παρατηρώντας την πορεία της πανελλαδικής απεργίας στις 20 του μήνα και κουβεντιάζοντας μ’ έναν φίλο, είδαμε την πορεία χωρισμένη σε 40.000 διαφορετικές απόψεις. Το σύνθημα που ανέφερα πριν δείχνει μια διάθεση, έστω, για συσπείρωση η οποία έχει χαθεί τα τελευταία χρόνια σ’ έναν κυκεώνα «απόψεων». Αριστερές, αριστερότερες, αυτόνομες, αναρχοαυτόνομες, αναρχικές και πάει λέγοντας… Βλέπαμε λοιπόν μια πορεία, με περισσότερα πανό παρά κόσμο!
Καλή η πολυφωνία των απόψεων, αλλά μήπως έχει φτάσει η ώρα να βρούμε που συμφωνούμε και να παραβλέψουμε τις διαφωνίες, οι οποίες μεταξύ των περισσοτέρων είναι ελάχιστες;;; Κι έτσι καταλήγουμε να βγαίνουμε στους δρόμους χωρισμένοι σε 40 κομμάτια, χωρίς καμιά συνοχή αλλά με πολλές κοινές επιδιώξεις…
Αυτά αναφορικά με την πρώτη πορεία.

(Διάλειμμα, τσιγάρο…)

Η δεύτερη πορεία-αφορμή ήταν αυτή στη Βέροια για τους 4 «τρομοκράτες» της Κοζάνης. Μια πορεία με λίγο κόσμο (400-500 άτομα) και τη διπλάσια αστυνόμευση. Μια πορεία που και συνοχή και παλμό είχε, αλλά στη Βέροια είχε πάρει χαρακτήρα παρέλασης: Κόσμος μαζεμένος στα πεζοδρόμια κοιτούσε τους μαυροφορεμένους «κουκουλοφόρους-τρομοκράτες»  και τα ΜΑΤ να γυρνάνε στους δρόμους  με περιέργεια. 
Και κάποια στιγμή άρχισε να τους στηρίζει κιόλας φωνάζοντας συνθήματα υπέρ των τρομοκρατών!!! Αλλά στην πορεία δεν συμμετείχε χωρίς κάποιον προφανή λόγο…
Και μετά έρχεται η αντίφαση της ταινίας. Είδα το πολυσυζητημένο Argo, που προτάθηκε για Oscar, πήρε Χρυσές Σφαίρες κλπ κλπ. Μέσα απ’ την ταινία είδα τη συσπείρωση των Ιρανών για την επίτευξη αυτού του, πώς το λέει κι ο SomeAreAss, του «κοινού καλού» και στη συσπείρωση αυτή αποδέχθηκαν όλοι κάποιες πρακτικές που κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα το έκαναν… (Δεν λέω άλλα γιατί θα χαλάσω το story κι αξίζει να τη δεις αναγνώστη μου!)

Κι αναρωτιέμαι τι άλλο πρέπει να μας συμβεί για να βρούμε κι εμείς μια συνοχή συνειδητοποιώντας ότι περισσότερα μας ενώνουν, παρά μας χωρίζουν; Το «διαίρει και βασίλευε» ευνοεί τους «βασιλιάδες» κι όχι τους διαιρεμένους.
Και κάπου εκεί έρχεται η Χρυσή Αυγή να μας ενώσει όλους κάτω απ’ το παραμύθι της «Ελληνικής σημαίας»,της «Ελληνικής ταυτότητας» και των «Κοινών προγόνων»… Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία-άλλο κείμενο…
Κι όλα τα παραπάνω έρχονται σε αντίθεση με τις μαζικότατες πορείες στις άλλες χώρες που έχουν τα ίδια χάλια με μας… Βλέπεις αναγνώστη μου, στην Ισπανία, την Πορτογαλία ένα πανό και από πίσω χιλιάδες κόσμου… Και κοιτάς στις δικές μας  ένα πανό=500 άτομα, άλλο πανό=350 άτομα, τρίτο πανό=422 άτομα… Άρα στο «Λίκνο της Δημοκρατίας που τα περιστέρια φοράνε αντιασφυξιογόνες μάσκες» όπως τραγουδάει ο Nick Cave στον καινούριο του δίσκο ή αλλιώς ελλαδιστάν μάλλον κάτι δεν πάει καλά… Και κάπου εδώ, μιας κι ανέφερα την Ισπανία και κάνοντας μια αυτοκριτική, ας αναρωτηθούμε αναγνώστη μου, πόσοι θα βγαίναμε στους δρόμους του ελλαδιστάν να υπερασπιστούμε τον γείτονα που του παίρνει το σπίτι η τράπεζα… (;)

Ας περιμένουμε λίγο ακόμα, όταν έρθουν και σε μας αυτές οι καταστάσεις θα μάθουμε…
Αλλά τι λέω, εμείς είμαστε ο αγαπημένος λαός του Θεού (ή του Δία ή όποιας άλλης θεϊκής δύναμης) και θα γλιτώσουμε από θαύμα, χωρίς να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας!
Καλή Κυριακή!




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου