«Άραγε τι ήρθε πρώτο,
η μουσική ή η μελαγχολία;
Ήμουν μελαγχολικός
επειδή άκουγα ποπ μουσική ή άκουγα ποπ μουσική επειδή ήμουν μελαγχολικός;;;»
Καλησπέρα και απόψε
αναγνώστη μου!
Ξεκίνησα το
σημερινό κειμενάκι με τις πρώτες κουβέντες του Τζον Κιούζακ στο High Fidelity (έχω ταυτιστεί άπειρα με τον Κιούζακ σ’αυτή την ταινία…) γιατί
έχω προβληματιστεί με την κατάθλιψη των γύρω μου... (εγώ πάνω-κάτω στα ίδια είμαι,
ακροβατώ στο όριο του χαρούμενου με του χαζοχαρούμενου και με κοιτάνε και παράξενα…)
ένας στους τρεις
(και βάλε...) είναι άνεργος. Δύο στους τρεις (και βάλε...) αμείβονται με
ψίχουλα.
Ωραία, γνωστά αυτά… Και τι θα κάνουμε;;; Θα
παραιτηθούμε απ’τις ζωές μας;;; Βλέπω, με μεγάλη λύπη αλήθεια, πολλούς των
ηλικιών 25-35 να έχουν παρατήσει τα πάντα, να κυκλοφορούν με κατεβασμένα μούτρα
και να εξασκούν σε επίπεδο πρωταθλητισμού το άθλημα της γκρίνιας… «Μας κλέβουν
το μέλλον…» Δεν μας το κλέβουν τώρα, το’ χουν κλέψει ήδη… «Δεν υπάρχουν δουλείες…»
Ναι, μπράβο, ανακάλυψες τον τροχό, ήρθαν οι μετανάστες και μας τις πήραν… Βλέπω
από πολύ κόσμο, ο οποίος δεν έχει και τις «κλασσικές» υποχρεώσεις γυναίκα, παιδί/ά,
δάνεια κλπ μια παραίτηση απ’όλες τις διεκδικήσεις… Γυρνάνε ανάσκελα σαν κατσαρίδες
που έχουν ζαλιστεί απ’το ΤΕΖΑ και περιμένουν το μοιραίο, είτε αυτό λέγεται χρεοκοπία,
είτε λέγεται οπωσδήποτε αλλιώς…
Δεν έχουμε καταλάβει ακόμα τη δύναμη (και δυναμική)
έχουμε…
Και το ρίχνουμε στα χάπια, τις χημείες, τις ψυχαναλύσεις
(καλά αυτό εν μέρει καλό κάνει...) και καταλήγουμε στις αυτοκτονίες… Και τις φτάνουμε
σε επίπεδα θνησιμότητας εκστρατείας του Καίσαρα…
Δεν ξέρω ποίοι ήμαστε, που ανήκουμε, από πού ερχόμαστε
και που πάμε, αλλά κοντεύουμε να παραφράσουμε τον τίτλο τις ταινίας «Η γενιά
του Prozac» και να γίνουμε «Ο λαός του Prozac»…
Ο «περήφανος» λαός που έχει μεγάλη ιστορία στους αγώνες
αλλά στην παρούσα φάση περιμένουμε τη σωτηρία από κάπου αλλού… Απ’ το υπερπέραν,
από ψυχοφάρμακα (που σε λίγο δεν θα μπορούμε ν’ αγοράσουμε…) απ΄τους Ελοχίμ, τους
Νεφελίμ απ’ όποιον διάολο να’ ναι αρκεί ΕΜΕΙΣ να μην κουνήσουμε το χέρι μας και
ταράξουμε τη μιζέρια μας…
Μας ταΐζουν υπερπληροφόρηση για να σοκαριστούμε κι
εμείς λέμε κι ευχαριστώ!
Ρε μας έκλεψαν τα πάντα, θα κάτσουμε να τους κοιτάμε
να μας κλέβουν το μέλλον και τα όνειρα;;;
(Διάλειμμα τσιγάρο, νευρίασα…)
Κάπως έτσι, εμείς
εγκαταλείπουμε τα δικαιώματά μας κι αφήνουμε ν’ αλωνίζουν κομματόσκυλα σ’ όλους
τους κλάδους,
εναποθέτουμε τις ελπίδες
μας σε φασίστες που οραματίζονται καθαρές φυλές και Βυζαντινές αυτοκρατορίες,
βρίσκουμε άλλοθι στις
καταθλίψεις μας και παρακολουθούμε από μακριά…
Αναγνώστη μου, το
τζάμπα πέθανε… Κανείς δεν θα μας χαρίσει τίποτα αν δεν αγωνιστούμε για να το πάρουμε…
Ισπανία, Χιλή,
Ιταλία, πιο πριν Αργεντινή δείξανε πως γίνεται…
Εμείς ακόμα κοιτάμε
το πώς αδικούνται οι φασίστες αθλητές μας και αρνούμαστε να γυρίσουμε τα κεφάλια
μας απ’ την άλλη να δούμε τι γίνεται…
Αυτά!!!
Νευρίασα!!! Πάω να
πιω μια μπύρα…
Τα υπόλοιπα αύριο…
Καληνύχτα
Τραγουδάκι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου